Eddy van Vliet - Icarus
Icarus
De hemel duwt het licht in de aarde.
Gereïncarneerd keert Icarus weer.
De koffielepel: een klein zoet dal
weerspiegelt zijn langzame gang.
Hij slaapvliegt tot op mijn hand.
Een streling verbleekt het oor op zijn vleugels.
De cicaden stoppen hun snijdend gezang.
Rondom zijn kleine poten ontstaat verwachting.
Hij groet de lichtdrager. Nog even.
En hij danst en danst tot zijn resten aan de kaars blijven kleven.
Ten eerste heb ik dit gedicht gekozen omdat de titel mij direct aansprak, ik heb een kleine interesse voor Griekse mythologie dus was de keuze snel gemaakt.
De afbeelding is simpelweg de zoon van Daedalus, namelijk Icarus. Deze komt te dicht bij de zon waardoor zijn wassen vleugels smelten en hij naar beneden stort naar zijn dood.
Je leest dat de hemel het licht in de aarde duwt, dit verwijst naar de zonsondergang. Icarus reïncarneert in een insectje, deze vliegt op een loom tempo naar de 'ik' persoon van dit gedicht en land op zijn hand.
De andere insecten stoppen met zoemen (zingen) in verwachting wat de Icarus-cidaad gaat doen. Net als zijn menselijke voorganger vliegt (danst) deze te dichtbij de lichtbron, hier een kaars, en net als Icarus komt dit insectje zo tot zijn einde.
Icarus
De hemel duwt het licht in de aarde.
Gereïncarneerd keert Icarus weer.
De koffielepel: een klein zoet dal
weerspiegelt zijn langzame gang.
Hij slaapvliegt tot op mijn hand.
Een streling verbleekt het oor op zijn vleugels.
De cicaden stoppen hun snijdend gezang.
Rondom zijn kleine poten ontstaat verwachting.
Hij groet de lichtdrager. Nog even.
En hij danst en danst tot zijn resten aan de kaars blijven kleven.
Ten eerste heb ik dit gedicht gekozen omdat de titel mij direct aansprak, ik heb een kleine interesse voor Griekse mythologie dus was de keuze snel gemaakt.
De afbeelding is simpelweg de zoon van Daedalus, namelijk Icarus. Deze komt te dicht bij de zon waardoor zijn wassen vleugels smelten en hij naar beneden stort naar zijn dood.
Je leest dat de hemel het licht in de aarde duwt, dit verwijst naar de zonsondergang. Icarus reïncarneert in een insectje, deze vliegt op een loom tempo naar de 'ik' persoon van dit gedicht en land op zijn hand.
De andere insecten stoppen met zoemen (zingen) in verwachting wat de Icarus-cidaad gaat doen. Net als zijn menselijke voorganger vliegt (danst) deze te dichtbij de lichtbron, hier een kaars, en net als Icarus komt dit insectje zo tot zijn einde.
No comments:
Post a Comment