GEDICHTANALYSE
1.
Als straks het rouwrumoer
Als straks
het rouwrumoer
Rondom jou
is verstomd
De stoet
voorbij is
De
schuifelende voeten
Voel ik dat
er diepe stilte komt
En in die
stilte zal ik je opnieuw ontmoeten
En telkens
zal ik je tegenkomen
We zeggen
veel te gauw
Het is
voorbij
Hij heeft
alleen je lichaam weggenomen
Niet … wie
je was en ook niet wat je zei
Ik zal nog
altijd grapjes met je maken
We zullen
samen door het stille landschap gaan
Nu je mijn
handen niet meer aan kunt raken
Raak je
mijn hart nog duidelijker aan.
Toon Hermans (vertaald uit het Duits)
Bespreking:
Dit is
natuurlijk geen gedicht dat men in een selectie van een 18-jarige zou
verwachten. Maar hiermee heb ik een familieband. Toen mijn grootvader in 2009
stierf, is dit gedicht besproken om in de mis voorgelezen te worden. Uiteindelijk
gebeurde dit niet, maar werd het opgenomen in het rouwboekje.
De meeste
gedichten over de dood, gaan over het overlijden zelf. Dit gedicht gaat over de
rouw van een familielid, misschien partner, na de begrafenis. Wanneer de stoet
voorbij is en de schuifelende voeten verdwenen zijn, dan blijft de naaste
familie over. Na de drukke periode van de organisatie van de begrafenis en de
hectische begrafenis vallen de directe familie in een gat. Wat dan overblijft
is een stilte een persoonlijk lijden. Juist op dat ogenblik van piekeren, voelt
de overlever aan hoe belangrijk de
overledene was. Het lichaam is weg, de physieke aanwezigheid komt nooit meer
terug. Wat in de plaats komt is het hart en de gedachten. Scherp en diep raken
de gevoelens je dan. Dat is dan toch nog een positief slot.
Tekening:
Ik wilde
geen foto van mijn grootvader afbeelden, dat is te persoonlijk. Daarom valt
mijn keuze op dit wolkenzicht. (Voor een of andere reden wou blogger geen enkele afbeelding weergeven dus zet ik de link er maar bij:http://androidwalls.net/colorful/oil-painting-colorful-clouds-android-wallpaper.php) We kijken dikwijls naar de hemel als we het over
de doden hebben. Daar hoog in de sterren, daar ergens kijkt de overledene op
ons. Hij ziet dat het goed is. Deze eerder abstracte voorstelling legt de
nadruk op kleuren. Elke kleur geeft een emotie weer, maar niet vaststaand. Dat
is ook onbelangrijk. Naar gelang je eigen gevoelen kan een kleur op een ander
ogenblik een andere emotie oproepen. Wat mij hier aanspreekt is de vloeiende
overgang tussen de kleuren. Geen scherpe lijnen: de herinnering wordt floe. De
kantjes vallen weg, wat blijft is een zachte gelukkige gedachte.
No comments:
Post a Comment