Een ander einde: dit is een einde dat moet
ingevoegd worden op blz. 294 na de paragraaf die eindigt met “En ook niet over
een jaar”[1].
De verkiezingen
naderden met rassenschreden. Serge en Babette waren nu haast dagelijks prominent
aanwezig als het modelkoppel in allerhande quizzen, reality shows,
kookprogramma’s. Serge’s kneuzingen waren vakkundig weggewerkt. Rick was zelfs back
stage geïnterviewed op Pinkpop. En Beau? Geen onverdroten woord. Tja, Serge
slaagde erin om als slachtoffer door het leven te gaan. Ach, hoeveel kinderen
verdwenen er niet elk jaar? Geen nieuws, goed nieuws!
De rust keerde
eindelijk weer; het filmpje van Men in
Black III was immers van Youtube gehaald. Michel had het me met een dikke
knuffel erbovenop nog gezegd. “Papa ik hou van je”. Mijn nachten werden terug
wat langer; mijn hartslag wat regelmatiger.
En toen kwam die donderdagnamiddag.
Het was weer zo’n saaie nietszeggende dag. Ik was nog steeds aan het niksen. De
telefoon belde. “Paul ben jij het?” Ik herkende onmiddellijk de stem van broer.
“Ja man, wat is er?” ”Ze weten hét, ze weten hét!” Ik wist onmiddellijk wat hét
was. “Kalm, kalm Serge. Doe nou eens
rustig je verhaal!”
Serge was nog steeds
buiten adem. Hij had zopas een postpakketje geopend. Een stapeltje A4
bladzijden met de uitgetypte versie van ons gesprek stak erin; jawel, ons
gesprek in het restaurant. Hoe kon dat nou? Geld moest er over de plank komen,
veel geld. Twee ton man! Anders zou de tekst naar “De Volkskrant” gestuurd
worden en op Youtube geplaatst worden … samen met het filmpje! Verdomd nog! Hoe
kan dit! Iemand moest ons gesprek hebben opgenomen. Maar wie? “Weet Babette het
al?“
Die vage boemerang van
onethisch handeling was dus uiteindelijk wel in ons burgerlijk gezicht geploft.
“Twee ton, gosh! En ik
zit hier met een leefloontje.” ”Geen probleem broer, ik regel dat wel. Ik heb
nog wel wat cash dat daarvoor kan dienen. Laat Babette en Claire asjeblief hierbuiten.
Ik lever dat geld morgen af en klaar is kees. Morgen avond is alles voorbij.
Maak je geen zorgen, maar hou je stil.” Einde verbinding!?
Typisch Serge! Hij
belt me als een bezetene op, één en al buiten zichzelf; om dan zelfbewust en
zonder enig tegenpruttelen zelfs maar enige discussie eigenhandig een oplossing
door te drukken. Hij is nooit veranderd.
De volgende dag was
Serge al vroeg op stap. Babette vertelde Claire met trots dat een plotse
wijziging in Serge’s verkiezingsschema was tussengekomen. De peilingen liepen
niet zo goed in Noord-Brabant en Serge zou een rondje
Roosendaal-Breda-Tilburg-Eindhoven moeten afwerken. Ondertussen opende manlief in zijn limousine
die verdomde envelope opnieuw en staarde voor de zoveelste keer naar een foto
met een soort kerkgebouw; daarvoor een dikke boom met een pijltje. Onderaan in
drukletters: ALBERTLAAN, WEZEMBEEK-OPPEM. Daarnaast in duidelijk herkenbaar
handschrift: “Je suis Beau”.
No comments:
Post a Comment